پنجابی صوفیانہ کلام ۔ سیف الملوک ۔اللہ دی حمد ۔ میاں محمد بخش
اللہ دی حمد
| اُس دا نام چِتارن والا ، کِسے میدان نہ ہردا | اوّل حمد ثناء اِلٰہی, جو مالک ہر ہر دا |
| رِحموں سُکےّ ساوے کردا، قہروں ساڑے ہریاں | کام تمام میسّر ہوندے، نام اوہدا چِت دھریاں |
| رنگ برنگی بُوٹے لائے ،کُجھ خاصے کُجھ عامی | قُدرت تھیں، جس باغ بنائے، جگ سنسار تمامی |
| ہکِناں دے پھُل کاری آون نفعے پھلاندے تھوڑے | ہکناں دے پھل مِٹھّے کیتے پت اُنہاندے کؤڑے |
| معرفت دا میوہ دے کے، واہ پھلدار بنایا | ایس عجائب باغے اندر ،آدم دا رُکھ لایا |
| ہر ہر ڈالی نے پھل پایا ،سر دھرتی جد دھریا | رحمت دا جد پانی لگا ،تاں ہویا ایہہ ہریا |
| اربع عناصر تھیں جس کیتا ،گُونا گوں حیواناں | واہ وا خالق سرجنہارا ،ملکاں جِن انساناں |
| درجس دے سر سجدے سٹے، لوح قلم اسماناں | کُن اوہدی نوں کوئی نہ پُہتا، عاقل بالغ دانا |
| جِیا جُون نِگاہ اوہدی وِچ، ہر پتر ہر ڈالی! | حُکم اوہدے بِن ککھ نہ ہِلدا ،واہ قُدرت دا والی |
| ہر ویلے ہر چیز مُحمّد ،رکھدا نِت سنبھالی | آپ مکانوں خالی ،اُس تھیں ،کوئی مکان نہ خالی |
| صُورت سیرت تے خاصیت، وکھو وکھری پائی | جُون ہزار اٹھاراں، اُس نے، دُنیا وِچ بنائی |
| اَنّھے لُوہلے ماڑے موٹے، ہر نُوں نِت پُچانے | جُدا جُدا ہرجُونے جوگے، جگ تے کیتے کھانے |
| لاکھ کروڑ تکےّ برُیایاں پھر بھی اونویں پالے | جو جو رِزق کسے دا کیتُس لکِھیا کدے نہ ٹالے |
| صُورت جُدا جُدا سبھس دِی، علم اوہدے وچ گھتّی | آدم تھیں لے اِس دم توڑی، لاکھ ہوئے مرمٹّی |
| جمّن مرن نہ گھُسّن دیندا، ساعت ادھّی ساری | وکھو وکھرے لیکھ سبھس دے ،لِکھ چھڈ یوس ہکواری |
| بُوٹے رُکھ زمیں پر جتنے ،سبھناں وچ تفاوت | ہکو فرش زمیں دا سارا، ہِکو مِینہ تراوت |
| علم اوہدے وچ ککھ نہ بھُلا، سبھ معلم بِن لوڑے | سے ناڑیں اک پتراندر، جو ڑ کئی وچ جوڑے |
| دھن اوہ قادر ِسرجنہارا ،جس سبھ چیز بنائی | صنعت دا کُجھ انت نہ لبھدا ،نظر کرو جس جائی |
| ہر گز راس نہ ہوندا مُڑ کے، جیونکر آہا اگے | جے ہک مچھر دا پر بھجے ،توڑے جو جگ لگے |
| حکمت پاک حکیم سچّے دِی ،کؤن کوئی سبھ جانے | اِتنا کم نہیں کر سکدے، دا نشمند سیانے |
| واحد لاشریک الٰہی ،صِفتاں نال سہا پے | آپے دانا آپے بینا، ہر کم کردا آپے |
| ہے ستّار غفّار ہمیشہ، رِحم اُمّید جنابوں | ربّ جبّار قہّار سُنیندا ،خوف بھلا اِس بابوں |
| کُجھ پرواہ نہیں در اُس دے، دائم بے پرواہی | بادشہاں تِھیں بِھیکھ منگاوے، تخت بہاوے گھاہی |
| در اُس دے پر عاجز ہو کے، ڈھیندے بُزرگ سارے | صُمٌ بُکمٌ رہن فرشتے ،کِس طاقت دم مارے |
| دِتیوس سُخن زُباناں اندر ،سخُناں وِچ صفائیاں | ہرڈھٹھے نُوں ہتھی دیندا، بخشنہار خطائیاں |
| اوسے دا اُس شان ودھایا، جو اُس پاسے اُڑیا | ہر در توں دُرکارن ہوندا ،جو اُس در تھیں مُڑیا |
| اؤگنہار کہایا اوتھے ،سچیاں صافاں پاکاں | بادشہاں دے شاہ اُس اگّے، مُنہ ملدے وِچ خاکاں |
| معذُوراں نُوں چُکّے ناہیں، کر کے قہر خرابی | مغرُوراں نُوں پکڑ نہ کردا، اوسے وقت شتابی |
| بخشش کر کے مہریں آوے ،پھیر اوہدے در ہُریاں | جے کر خفگی کرے اساں پر ،تک کے کمّاں برُیاں |
| فرزندی دا پیار نہ رہندا ،کہن کویں ایہہ مردا | ماؤ پیؤ دی بے فرمانی ،جو بیٹا نِت کردا |
| گھر آئے داکرن نہ آدر ،کپّن اوہدیاں باہواں | سجّن بھین بھرا نہ ہوون، راضی جِس بھرواں |
| پھر اوہ مُکھ وِِکھاندا ناہیں، یاری تِھیں ہتھ دھووے | دوست یار کِسے دا ہِک دِن ،آدر بھاء نہ ہووے |
| خاوند نوں کد چنگا لگدا ،جھڑکے کر کر گِلّا | نفر غُلام کِسے دا ہووے ،خدمت اندر ڈِھّلا |
| شاہ کھدیڑے غُصّہ کر کے ،ہور بھی نؤکر روون | میر وزیر مصاحب شاہ دے، ُحکموں باہر ہوون |
| عِزتّ رِزق نہ کھسّے ساڈا، دیندا پھیر پناہاں | واہ وا صاحب بخشنہارا ،تک تک ایڈ گُناہاں |
| وِچ سمندر عِلم اوہدے دے ،ہِک قطرے تِھیں تھوڑے | دوئے جہان اسماناں زمیاں، جو وافر بے اوڑے |
| سجّن دُشمن چنگے مندے ،دیندا نہ دھرکلّا | کھانے پاء بہائیوس چوکی، ڈاہ زمیں دا پّلا |
| رحمت اُس دِی جگ و سائے، ہر ہِک نِعمت لُٹدا | جے اوہ قِہر کماون لگدا، کؤن کوئی جو چُھٹدا |
| زُہد عِبادت تاہیں ہوندے ،جاں گھلّے درگاہوں | بندگی دِی پرواہ نہ اُس نُوں، گھاٹا نہیں گُناہوں |
| آدم جِن ملائک ہر شے، جِیا جُون تمامی | سدا سلامت راج اوسے دا، اُس در سبھ سلامی |
| کوہ قافاں وِچ روزِی دیندا، سیِمُر غاں نُوں ہاتھی | مان کریندیاں مان تروڑے ،مسکینا ں دا ساتھی |
| سبھ خلقت دا راکھا اوہو ،بھیت پچھانے سارے | لُطف کُنندا کرم کُنندہ، ہر دے کام سنوارے |
| ہِکناں تاج سعادت دیندا، ہِکناں بد اندیشہ | سبھ وِڈیائی اُس نُوں لائق، بے پرواہ ہمیشہ |
| جدوں کرم دا واڑا کر دا ،کوئی نہ رہندا باہر | عیب میرے پر پلّا دیندا ،ہُنر کریندا ظاہر |
| بِن منگے لکھ دیوے داتاں، محرم بن کے سائیں | ہر عاجز پر رِحمت کردا ،کرے قبُول دُعائیں |
| ہر گِز کِیتی اُس دِی اُتّے، اُنگل کوئی نہ دھردا | ہر کوئی مُحتاج اُسے دا ،منگن ہارا در دا |
| بدیاں بھی پھر بخش گُزر دا، جاں رحمت پر آوے | دائم نیکو کاری کردا ،نیکی اُس نُوں بھاوے |
| خاک زمیں دِی ثابت رکھدا، پانی تے تھر باندے | سُورج تارے اُٹھ قطارے ،مشرق مغرب جاندے |
| حکمت نال لگائیوس مُحکم ،کوہ قافاں دے کوکے | دھرتی پوند ڈُلاندی آہی ،ایدھر اودھر ہو کے |
| پانی اُتّے صُورت لِکھّے ،حکمت عجب کریندا | قطرے ہِک منی دے تائیں، کے کُجھ جو بن دیندا |
| انھّے لوک اسمتر بھائی ،قدر پچھان نہ سکدے | اُس صُورت وِچ سِیرت پاوے ،اہل بصِیرت تکدے |
| ساوی شاخوں ویکھ نکالے ،گُل پھل رنگ رنگاں دے | وٹّے دے وِچ لعل ٹکِاندا، جانن قِیمت پاندے |
| شِکماں وچّوں باہر آنے، صُورت بی بی رانی | سِپاں اندر موتی کردا، رکھ کے قطرہ پانی |
| دانا بینا کشف قلُوبی ،حییّ قیّوم مقرّہ | اگاّ پِچھاّ اُس نُوں معلم، نہ چھُپیا ہِک ذرّہ |
| باجھ زُبان کلام کریندا ،نہ اُس بھائی بھیناں | کنّاں باجھوں سنُنے والا ،تکدا ہے بِن نیناں |
| ہویاں نُوں نابُود کریسی ،آپ ہمیشہ جیتا | غالب امر مبُارک اُس دے، نہ ہویاں نُوں کیتا |
| وِچ میدان قیامت والے ،ہر کوئی لیکھا بھر سی | خاک ہویاں نُوں دُوجی واری، مُڑ کے زِندہ کرسی |
| لیکن کُن مُبارک اُس دی ،کِسے نہ لدھّی آہی | سبھ جہان کُوکیندا ایہو ،ہے تحقیق اِلٰہی |
| اُس ڈابے کئی بیڑے ڈوبے، تختہ ہویا نہ باندے | صفت اوہدی نُوں فہم نہ پُہتا ،ذاتے وہم نہ پاندے |
| خاص پہلے لَا اُحصِی کہہ کے ،اُس دوڑوں سن رجےّ | اُس میدان نہ چلّے گھوڑا ،شینھ حیرت دا گجےّ |
| کن ڈورے جِبّھ گُنگی ہوندی ،جاں کوئی جاگہ آئی | ہر جائی نئیں چلدی بھائی، جیبھے دی چترائی |
| جو ایہہ مست پیالہ پیندا ،ہوش کھڑاندا سوئی | اُس مجلس دا محرم ہو کے، پھیر نہ مُڑدا کوئی |
| کس دی بیڑی باہر آئی ،پہنچ اجیہیں جائیں | اُس خونی دریاؤں ڈردے، عقل فکر دے سائیں |
| مُڑ آون دی رِکھ نہ ہِکھی، ایتھوں کوئی نہ مُڑیا | جیکر تینُوں طلب مُحمّد ،اُس رستے ٹُر اُڑیا |
| مت خُوشبو عشق دی کرسی، طالب عہد اَلَستُوں | نال ریاضت کریں صفائی ،سان فقر دی گھس تُوں |
| اگّوں پکڑ یقین لنگھا سی ،پڑدے پاڑ خیالوں | پَیر طلب دے کھڑسن اوتھے ،اُڈیں حُب دے بالوں |
| رُڑھ مردا یا ڈُبدا جیہڑا، آپ ہکلاّ پوندا | ایہہ دریا مُہانے باجھوں ،لنگھن مُول نہ ہوندا |
| راہوں پرت پئے وچ باراں، مُفت نکڑمے مُسدے | جِنھّاں ملاح منایاناہیں ،بیڑے چڑھے نہ اُس دے |
| جے لکھ محنت ایویں کریئے، کلّر کول نہ اُگدا | رستہ چھوڑ نبی ﷺ دا ٹُریاں ،کوئی نہ منزل پُگدا |
| اوہو کرے شفاعت ساڈی ،تاہیں مِلسی ڈھوئی | رستہ صاف نبی صلى الله عليه وسلم دے پِچھے ،ہور نہ جانو کوئی |
Discover more from احمدیت حقیقی اسلام
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
