پنجابی صوفیانہ کلام ۔ سیف الملوک ۔ میاں محمد بخش
مناجات
| بُوٹا آس اُمّید میری دا ،کردے میوے بھریا | رِحمت دا مینہ پا خُدایا، باغ سُکّا کر ہریا |
| جو کھاوے ،روگ اُس دا جاوے ،دُور ہووے دِلگیری | مِٹھّا میوہ بخش اجیہا ،قُدرت دِی گھت شِیرِی |
| ہوون فیض ہزاراں تائیں، ہر بھُکھّا پھل کھاوے | سدا بہار دئیں اس باگے ،کدے خزاں نہ آوے |
| دل دے دِیوے دِی رُشنائی، جاوے وِچ زمیناں | بال چراغ عشق دا، میرا روشن کردے سینہ |
| ہمت دے دِلے نُوں ،تیرا شُکر بجا لیاواں | نعمت اپنی وِی کُجھ مینُوں، بخش شناساں پاواں |
| بخش وِلایت شعر سُخن دی، یُمن رہے وِچ رُلدا | لاہ ہنیرا جہل برُے دا ،چانن لا عقل دا |
| لعل جواہر کڈھ کڈھ دیوے ،قُوّت بخش زُبانے | اوّل دِے دِل ،جِس وِچ ہوون ،سُچے سُخن خزانے |
| سُن سُن مغز مُعطر ہوون، بُو عِشق دِی پائیں | طبع میری دانافہ کھولیں، مُلکیں مُشک دُھمائیں |
| شعر میرے دے عطروں کاغذ، لاوے خال رقم دے | سُخن میرے دِی شکروں ہوون، مٹِھّے مُنہ قلم دے |
| پاک نظر دے ویکھن والے، ندی عشق دی تاریں | وؤہٹی نویں کتاب میری نوں، جوبن بخش سنگھاریں |
| اوہ بھی عدل تیرے دے گھر تھیں ،کُجھ سزائیں پاوے | جے کوئی میلی اکھّیں ویکھے ،عیب دھِگانے لاوے |
| دُنیا اُتّے تھوڑے ریہہ گئے،قدر شناس سُخن دے | مر مر ہِک بناون شیشہ، مار وٹّہ اِک بھندے |
| جے سُنسی تاں قصّہ اُتلا ،کوئی نہ رمزاں پُندا | اوّل تے کُجھ شوق نہ کسے، کؤن سُخن اج سُندا؟ |
| سُخن صراف مُحّمدبخشا ،لعلاں دے ونجارے | لدگئے اوہ یار پیارے ،سُخن شناس ہمارے |
| ہک دُوئے سنگ ورتی اُلفت ،جیؤں بھلیاں دے چالے | مجلس بَہہ بَہہ گئے سیانے ،کر کر ہوش سنبھالے |
| خالی ریہہ گئے مٹ محُمدّ ،خانے مجلس والے | لے لے گئے سُخن دی لذّت ،پی پی مست پیالے |
| جے دِسےّ تاں ورتے ناہیں، نہ ہِک گُھٹ نوالا | کدھرے نظر نہ آوے کوئی ،بھرے پیالے والا |
| ہائے افسوس مُحمّدبخشا ،کؤن کرے اُپرالے | کہے اساں تھیں اوہلے ہوئے، ساقی مٹ پیالے |
| سُچا میلا کڈھ مُحمّد ،جو پیوسی سو پیوسی | یاراں باجھ شراب سُخن دا ،ورتن تے کد جیوسی |
Discover more from احمدیت حقیقی اسلام
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
