پنجابی صوفیانہ کلام ۔ سیف الملوک ۔پیرا شاہ غازی دی مدح ۔ میاں محمد بخش
پنجابی صوفیانہ کلام ۔ سیف الملوک ۔پیرا شاہ غازی دی مدح ۔ میاں محمد بخش
| ہادی مُرشد دِی جِس دُولے، چارے کوُٹ نوائی | بِسمِ اللہ بِسمِ اللہ اگّوں ،مدح مُبارک آئی |
| داتا سخی محُمدّبخشا ،دِن دِن دیگ سوائی | مُسلم ہندُو کوئی نہ نابر، سیوے سبھ لوکائی |
| ہِک دمڑی دا تُحفہ لے کے ،دیندا دان لکّھاں دے | عاجز نِردھن اُس دے در تے، لکھ نعامت کھاندے |
| عاجز اُس دے شاہ سدا ون، اُس دا مان رکھا ندے | شاہ سُلطان اوہناں دے بوہے، عاجز بن وِکھاندے |
| اگّے چڑھے نہ چِڑی اوہدی دے، باز شکاری ڈر دا | اُس در دے سگ عاری کولوں ،شیر ببرّ بھؤ کر دا |
| پِیراں شاہ قلندر غازی، نِت سوا لکھ داتا | بادشہاں دا پِیر کہاوے ،پِیراں شاہ کر جاتا |
| پہُنچے کر تاکید محُمدّ ، پان مُرید مُراداں | سیک لگے جد سیوک تائیں، ترُت سُنے فریاداں |
| باغِ نبی دا گُل عجائب، کھِڑیا سدا بہاری | زِندہ پِیر کرامت ظاہر، فیض ہمیشہ جاری |
| واہ سُہیل کرے یلغاراں، قیمت پیندی چم دی | جُمل جہان دُھمّی خوشبوئی ،جھُلّی واؤ کرم دی |
| شاخاں مستاں سر لٹکائے ،دم دم جھُولن حالوں | ساوی جھنگی جوبن رنگی، جلوہ حسن کمالوں |
| دھن پِیرا دھن پِیرا جِس نے، رِزق اساڈے ٹورے | طوطے مینا خُمرے بولن ،کوئل مور لٹورے |
| ہُد ہُد کرن سجُود عِبادت،سِر پر تاج شہانے | بُلبُل بھؤر گُلاّں دِی باسوں، پِھر دے مست دِیوانے |
| بُوزے تے کلچٹیاں سوزوں، کر دے کُوکاں چاہنگاں | کُکّڑ اُٹھ صباحِیں دیندے ،ٹھپ تیمم بانگاں |
| شاہ مرداں تے مست قلندر، بھیراں گج سُناون | اٹھویں روز ہووے نِت میلہ، لوگ زِیارت آون |
| چُمّن خاک کریندے خِدمت، دعویٰ رکھ غلُامی | پِیر میرے دِی دُھم چؤفیرے ،آون ولی سلامی |
| در اُس دے نِت نویں سوالی، پاون آس نِراسے | جنّت شان مکان منُوّر، رُوپ ڈُلہے ہر پاسے |
| در اُس دے دِی خاک ملّن تِھیں، کوڑھ فرنگ اُٹھ جاوے | اؤتریاں نُوں پُتّر دیندا، وِچھڑے یار مِلاوے |
| لڑ لگّے دا شرم تُسانُوں، پاک شِہیدا مردا ! | رُڑھے جہاز لگاوے بنّے ،ہر مُشکل حل کر دا |
| جانی دُشمن دوست بن دے ،جو دوکھی سو مُسدے | جِس پر تیرا سایہ پِیرا ، اؤگن دے گُن اُس دے |
| بخشنہارا بھی تد راضی، کجوّ عیب خطایاں | رحمت نظر تُساڈی جیکر، میں پر ہووے سائیاں |
| ظاہر باطن معلم تینُوں، تک بُرائیاں جردا | تُوں ہیں بخشنہارا میرا ،نِت ستاری کردا |
| مان تران تُساڈا حضرت ،شرم شہاں نُوں ساری | میں نکِاری اؤ گنہاری، پُر تقصِیر بے چاری |
| میں مسکِین حوالے تیرے ،تُوں ضامن ہر کم دا | جو چاہیں سو لِکھّیں سائیاں! مالک لوح قلم دا |
| میں عاجز نُوں نام اللہ دے، ردّیں نہ درگاہوں | ہِک پل مُشکل باجھ تُساڈے ،سائے پشت پناہوں |
| تکیہ پرنا محض تُساڈا، نہ کُجھ رَلا عمل دا | سدا مُحمّدبخش نِمانا، ہِلیا کرم فضل دا |
| گل میری ہتھ تیرے سائیاں! سا ہم پیا نت تیری | کے مجال میری جے آکھاں، انج کرو گل میری |
| کُتّیاں دا بھی نفر نکارا، نفراں پچھے کُتّا | نہاں عزیز مصاحبی لائق، در تیرے سگ سُتا |
| خیر خیرایت بیٹھا کھاواں، جے کجھ چھاندا ورتے | جِس سر ہے دستار تُساڈی، میں بھی اُس دے درتے |
Discover more from احمدیت حقیقی اسلام
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
