پنجابی صوفیانہ کلام ۔ سیف الملوک ۔عبد القادر جیلانی دی مدح ۔ میاں محمد بخش
عبد القادر جیلانی دی مدح
| غؤث الاعظم پِیر پِیراں دا، ہے محبُوب ربّانی | واہ وا میراں شاہ شہاں دا ،سیّد دوہیں جہانی |
| نبیاں نالوں گھٹ نہ رہیا ،ہرصفتوں ہر وسبوں | نانک دادک ولوّں اُچّا ،سُچّا حسبوں نسبوں |
| وحی نہ محرم میراں تائیں، دَسّےبھیت اجیہے | نبیاں نُوں ربّ ولّوں آندے، وحی سلام سُنیہے |
| اعظم اِسم تُساڈا نانواں ،جس پڑھیا پھل پایا | نام نڑنویں اُس نوں بخشے، حُکم ایہو فرمایا |
| نام لیاں لکھ پاپ نہ رہندے ،میل اندر دِی جاندِی | آل نبی اؤلاد علی دِی ،سِیرت شکل اِیہناں دِی |
| کھُتھے رُوح فرشتے ہتّھوں ، لِکھے لیکھ مٹائے | سے برساں دے موئے جوائے، سُکے نیر وگائے |
| جو دربار اِیہناں دے آیا، خالی بھانڈا بھریا | غؤثاں قُطباں دے سِرمِیراں ،قدم مُبارک دھریا |
| مُشکل حل کرائی ہر دی، قُرب شاہاں دا بُہتا | نبیاں تے جد اؤکڑ آئی ،رُوح میراں دا پُہتا |
| مُشت نمونہ سُن خرواروں، ہکدن کیسی ہوئی | اُس محبُوب الٰہی جیسا ،جگ پر سخی نہ کوئی |
| یا حضرت اج کوئی سخاوت، ڈِٹھّی نئیں حضُوروں | ڈیگر ویلے ہکس مُریدے ،کیتی عرض ضرُوروں |
| یا کوئی ہور اسرار اجیہا ،جس دیہاڑ لنگھائی | باطن اندر کیتی سائیاں ،سانُوں نظر نہ آئی |
| لیکن تُساں نہ ڈِٹھّی کوئی، جو بیتی سو بیتی | حضرت نے فرمایا شخصا، جے لکھ باطن کیتی |
| ایہو جیہی ہمیش سخاوت ،کھڑدے روز سوالی | ظاہر بھی کُجھ دسّاں تینُوں ،پلک نہ جاندا خالی |
| نظر اساڈِی اگّے رکّھو، ساعت ڈِھّل نہ لاؤ | ست وِیہاں کوئی عاصی مُجرم، چُن چُن بُرے لیاؤ |
| میراں نظر کرم دی کیتی ،غوث بنائے سارے | خدمت گاراں پکڑ لیاندے، اوگنہار نکارے |
| چور اُچکاّ تے مُنہ کالا، ربّ بنایا پیروں | ہک کوئی ولی اللہ دا ہویا، رد کسے تقصیروں |
| ایہہ مردُود اِلٰہی سندا، آیا ہے کِس کارن؟ | جِت ول جاوے نکِےّ وڈّے ،لوگ سبھو دُرکارن |
| بھُکھّا تے ترہایا وتدا ،پکڑی چال نِمانی | منگیا خیر نہ پیندا کِدھروں، نہ مِلدا گھُٹ پانی |
| اوہ تقصیر معاف نہ ہوئی ،دِن دِن ودھ قہاری | ترے سے سٹھ ولی دے قدمیں، لگا واروواری |
| جے کوئی کرے شفاعت تیری، اُس دے باب خرابی | صاف جواب ولیّاں دِتّا ،تُوں مردُود جنابی |
| اوہ میراں محبُوب خُدا دا، مت تینُوں بخشاوے | اوڑک ہکس ولی نے کہیا ،جا بغداد سُہاوے |
| حق اوہدے وچ رحمت منگی، میراں شاہنشاہے | مُنہ کالا کر گیا نمانا ،حضرت دی درگاہے |
| جو اُپرالا اِس دا کرسی ،اُس دے باب خواری | ہویا حُکم جنابوں میراں ،نہ کر اس دی یاری |
| جاں ہِک قدم اٹھایوس اونویں ،ہویا حُکم الٰہی | اِس گلّوں محبُوب الٰہی ،رُس ہویا مُڑ راہی |
| رُس نہیں محبُوب پیارے ،منیم تیرا کہیا | ایہہ مردُود زیانی بخشاں، ہور ہزار اجیہا |
| دو ہزار اجیہا بخشاں، نالے ایہہ سوالی | دُوجا قدم اٹھایا حضرت، پھیر کہیا ربّ والی |
| ترے ہزار اتے ہِک ایہہ بھی ،واصل کرساں نُوروں | تریجا قدم مُبارک چایا ،آیا حُکم حضُوروں |
| اوہ سارے جد قُطب بنائے، پِیر پڑھے شُکرانے | تیرا کہیا کدے نہ موڑاں، اے محبُوب یگانے |
| آس تُساڈی رکھّاں میں بھی، اوگنہار نچیزا | ایسی عِزت خاطر تیری، ربّ دے خاص عزیزا |
| سخی دوار تساڈے اُتّے، میں کنگال سوالی | سیوا دار تساڈا حضرت ،کوئی نہ رہیا خالی |
| دِین دوان سبّھو ہتھ تیرے، کوئی نہ ٹھاکے ہوڑے | لَکھّاں خیر تُساڈے لیندے ،بِن منگے بِن لوڑے |
| ہِکّو آس تُساڈے در دِی ،نہ کوئی ہور پناہاں | میں پاپی شرمندہ جھُوٹھا، بَھریا نال گُناہاں |
| دھکّے دیون والے بہُتے، تُوں ہتھ پکڑن والا | میں انّھا تے تِلکن رستہ، کیونکر رہے سنبھالا |
| گُھمّن گھیر اندر انتارُو، لگھ نہ سکّاں ترکے | تُوں پکڑیں تاں کوئی نہ دھکے، پہنچ شتابی کر کے |
| تکدا لوک تماشے حضرت ،میں بے حال پیاہاں | تِلک تِلک کے مُنہ سِر بھریا، گندی گلی گیاہاں |
| یا میراں کے حال بندے دا، جے تُدھ سارنہ لیتی | پاک نہیں ہتھ پکڑ اُٹھاندے، بھریوس نال پلیتی |
| جِس درجانواں دھکّے کھانواں، ہِک تیرا درتکاّ | چوراں نُوں تُوں قُطب بنایا، میں بھی چور اُچکّا |
| بے کساں دا والی تو ہیں، شرم دِتّی ربّ تیں نُوں | سُن فریاد پیراں دے پیرا ،دھکّا دئیں نہ میں نُوں |
| عرض کرن دے لائق شاہا، سُخن نہ میں تھیں سردا | آپ مُہاری پِچھّے پئیاّں، سٹ نہ جائیں مردا |
| مُنہ میرا کد عرضاں لائق، ناقص عقل بیچارہ | عرض کراں شرمِندہ تھِیواں ،کے میں کراں کُکارا |
| رکّھو قدم میرے سر حضرت، سدا سُکھالا تھیواں | مت کوئی سُخن ان بھانا نکِلے، عاجز مُفت مریواں |
| شاہ مُقیم مُحمّد پچھّے ،پاک جمال دِکھاؤ | بچیاں دا سر صدقہ میں ول ،نظر کرم دی پاؤ |
| تینُوں سبھ تؤفیقاں حضرت، نیک کرو بدحالاں | میں بے جانا او گنہارا، لائق نہیں جمالاں |
Discover more from احمدیت حقیقی اسلام
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
